Medicijnwiel

De verleiding van de wolven

Een zoemend lied zingt zacht
en donker en wat wee, droevig.

Het spreekt over wolven en
noorderlicht, wouden,
een bevroren haven
met één oud schip.

Het schip heeft een witte boeg,
één lage mast; 't heeft
averij gehad op
zijn lange reis.

De wolven huilen in 't donker
woud, een verleiding.
Kunnen wolven vrienden
zijn? Ja en ik weet het.

Zwerven over witte vlakten,
't vreemd licht in ijle
lucht, zingen voor de maan.
Ik voel heimwee.

Waarom ga ik nu niet daarheen?
Zij zijn zo eerlijk
en het schip toch onklaar,
en bevroren.

Ook dit verlangen mag ik niet
volgen, nog te vroeg,
onze opdracht is nog
lang niet volbracht.

Zacht zing ik dit zoemend lied,
het heimwee maakt wat wee en droef.