Wakend in een wachten
Geplaatst: 29-01-2013 20:00
Geprangd tussen verontrusting en vreugde
betast ik de schaduwen in de mensen.
Doordravend dreunen zij over harde wegen.
Het voorspel van de zomer verzacht, geeft kansen.
Maar wat een kabaal, ook onder huiden.
Slechts enkele oases resten nog
en het thuiszijn in een witte vrede,
ondeelbaar met zovelen die dolen.
Wachten duurt lang, op het helen, 't vinden
van vriendschap, diepe verbondenheden.
Wakend tussen verontrusting en vreugde
beleef ik licht en schaduw in de mensen.
De levende lente geeft krachten en kansen
om te dragen, het te vertragen tot weten.
De diepte wacht, vooral onder de huiden,
in eenvoudige oases, stille
momenten van raken en geraakt zijn,
het ontmoeten van andere zoekenden.
Wachten duurt lang, op het openplooien
van het licht tot een leven in liefde.
Wakend in een wachten reik ik mijn handen,
weet ik het licht, voel de groeiende kansen.
En ik dans en zing 't welig, woelig bestaan,
bewegend van verontrusting naar vreugde.
Geprangd tussen verontrusting en vreugde
betast ik de schaduwen in de mensen.
Doordravend dreunen zij over harde wegen.
Het voorspel van de zomer verzacht, geeft kansen.
Maar wat een kabaal, ook onder huiden.
Slechts enkele oases resten nog
en het thuiszijn in een witte vrede,
ondeelbaar met zovelen die dolen.
Wachten duurt lang, op het helen, 't vinden
van vriendschap, diepe verbondenheden.
Wakend tussen verontrusting en vreugde
beleef ik licht en schaduw in de mensen.
De levende lente geeft krachten en kansen
om te dragen, het te vertragen tot weten.
De diepte wacht, vooral onder de huiden,
in eenvoudige oases, stille
momenten van raken en geraakt zijn,
het ontmoeten van andere zoekenden.
Wachten duurt lang, op het openplooien
van het licht tot een leven in liefde.
Wakend in een wachten reik ik mijn handen,
weet ik het licht, voel de groeiende kansen.
En ik dans en zing 't welig, woelig bestaan,
bewegend van verontrusting naar vreugde.
Geprangd tussen verontrusting en vreugde
betast ik de schaduwen in de mensen.
Doordravend dreunen zij over harde wegen.
Het voorspel van de zomer verzacht, geeft kansen.
Maar wat een kabaal, ook onder huiden.
Slechts enkele oases resten nog
en het thuiszijn in een witte vrede,
ondeelbaar met zovelen die dolen.
Wachten duurt lang, op het helen, 't vinden
van vriendschap, diepe verbondenheden.
Wakend tussen verontrusting en vreugde
beleef ik licht en schaduw in de mensen.
De levende lente geeft krachten en kansen
om te dragen, het te vertragen tot weten.
De diepte wacht, vooral onder de huiden,
in eenvoudige oases, stille
momenten van raken en geraakt zijn,
het ontmoeten van andere zoekenden.
Wachten duurt lang, op het openplooien
van het licht tot een leven in liefde.
Wakend in een wachten reik ik mijn handen,
weet ik het licht, voel de groeiende kansen.
En ik dans en zing 't welig, woelig bestaan,
bewegend van verontrusting naar vreugde.
[/code]