Fabiola baasje van Nina
Geplaatst: 17-09-2011 21:40
Hallo allemaal,
Ik ben dus Fabiola en mijn grootste hobby (naast mijn gezin) zijn mijn honden.
Jaren heb ik groenendaelers getraind tot hoog nivo, maar helaas moet ik op de 1 of andere manier steeds afscheid van ze nemen.
Al geloof ik dat een dier nooit voor niets een bepaalde tijd in je leven is.
Afgelopen juli hebben wij onze groenendaeler Trevor herplaatst, omdat we moeten verhuizen naar een plek waar hij niet gelukkig zou worden.
Voor mijn maatje heb ik ervoor gekozen om hem verder op te laten groeien bij een nieuw baasje waar hij zichzelf kon blijven zonder stress voor hem, maar uiteindelijk ook voor mij.
Deze mensen zijn heel erg gelukkig met hem en ik heb een mooie tijd samen met hem gehad.
Trevor en ik waren (zijn) hele dikke maatjes.
Ik kon alles met hem en hij deed alles voor mij.
Als ik blij was, dan was hij dat met mij, maar als ik niet lekker in mijn vel zat, dan wist hij dit en week hij niet van mij af.
Iedere zaterdag stonden we in weer en wind op het veld om cursus te volgen.
Wat is mijn vent gegroeid in deze tijd.
Al was ik nog zo beroerd, ik kwam altijd met een grote lach op mijn gezicht terug.
Dat was ons uurtje waar zelfs mijn gezin niet tussen kwam.
De nieuwe baas is helemaal gek van hem en in de wolken met zo'n goed luisterende hond.
Sinds mei hadden we er een heidewachtel meisje aan ons gezin toegevoegd.
Vooral voor Trevor als speel maatje (te lang verhaal om uit te leggen waarom hij dan 2 maanden later weg is).
We hadden al vaker gekeken voor een ras wat we leuk vonden, want Marischka vond het wel fijn om naast de groenendaeler ook een andere hond te hebben.
Ik kon het daarmee prima eens zijn, want ik had mijn prachtige Trevor.
Nina had wat start probleempjes qua gezondheid, maar dat is helemaal goed gekomen.
Ik heb een hekel aan slecht opgevoede honden, dus ook Nina op cursus.
Was een uitdaging, want een herder opvoeden is toch anders dan een jachthond opvoeden.
Trevor was mijn werkhond en Nina moest gewoon opgevoed worden.
Zo begon het.
Het begin van opvoeden van een hond vind ik super saai, MAAR...DE BASIS VOOR DE REST VAN HUN LEVEN!
Vond het wel grappig, want Nina was toch een stuk slimmer dan ik dacht.
Een simpel op te voeden hond in vergelijking dan dat het met Trevor was.
Nina heeft de basis cursus pup gedaan en sloeg toen de gevorderde pup en de cursus daarna ook over.
Met haar half jaar is ze vorige week gestart met haar basis certificaat politiehond.
En ik ben super trots op haar.
Wat ik eigenlijk het meest bijzondere vind is de gevoelsband.
Trevor was mijn trots....hij was de mooiste hond en de liefste hond en noem maar op.
Hij had een strenge hand nodig, want anders had hij het gevoel mij te moeten beschermen en de baas in huis te zijn.
We waren een geweldig team samen.
Maar dan ga je een meisje opvoeden die het tegenovergestelde is.
Onderdanig, super lief, ondeugend, uitdagend, grappig enz.
En doordat ik Trevor los moest laten had mijn gevoel voor dieren een muur gekregen.
Dus ik had het leuk met Nina en gaf haar echt wel de liefde (ik straalde uit helemaal gek van haar te zijn, maar zo voelde dat niet), maar het was anders.
Totdat mijn trainer zei...Fab....Nina is geen Trevor....
Nina wilde alleen maar gewaardeerd worden, en aardig gevonden worden en ze doet alles voor me.
Nina moest ik anders gaan opvoeden.
Trevor was oude jongens krentebrood, maar Nina wilde meer van mij.
Niet alleen de aandacht, verzorging en alles wat daarbij hoort....
Ik moest mijn hart openen en haar letterlijk toelaten.
Kan niet uitleggen hoe en wat, maar ze........het lijkt wel of we samen iets uit te zoeken hebben.
(oef wat vaag)
Ze vertrouwd me blindelings en is super blij om ook maar wat te doen.
Trevor was een heerlijke knuffel ( en god....wat mis ik hem), maar Nina is echt liefde....wil gevuld worden met liefde, maar geeft ook liefde.
Nina is ook de 1e hond waarbij ik me schuldig voel als ik haar even flink op haar plek zet.
Al weet ik dat ze dit soms echt nodig heeft, want ze steelt eten als ze de kans krijgt, de was is niet veilig, plaagt de kinderen enz.
Dus soms heeft ze echt een preek nodig, maar die ogen van haar dan...
Dan heb ik eigenlijk al spijt.
Dan hebben we onze 9 jaar oude Jack Russel Maddy.
Maddy is net zo'n plant die je pas mist als die er niet meer is.
Ligt in haar mandje en slaapt vooral.
Maddy is de reden dan we nooit meer een JR nemen, want zo lief, gemakkelijk en goed luisterend krijgen we ze nooit meer.
Zo rustig, stabiel, lief, maar ook gemakzuchtig (onder in de kinderwagen gaan liggen, want waarom zou je lopen als je gereden kunt worden).
Maddy is echt Marischka haar hondje.
Op schoot liggen, aaien en "de rest bepaal ik zelf wel" hondje.
Nou....even een heeeeeeeeeeeel verhaal over mijn honden.
Maar doordat ik de nodige honden zelf opgevoed heb, maar ook mensen geregeld advies geef, ervaring opgedaan heb in een hondenpension, heb ik redelijk kijk op honden gedrag.
Ik vind mezelf geen deskundige, maar heb veel ervaring met opvoeden.
Dus zijn er vragen, kom er maar mee...
Uiteraard ben ik vooral ook benieuwd naar jullie dieren.
Maar ook naar de ervaring op gebied van contact met jullie dieren.
Ik weet precies wanneer er iets is met mijn hond.
Al kan ik er niet altijd mijn vinger op leggen.
Maar het klopt altijd.
Ik voel het gewoon...
Hoe is dit bij jullie?
Groetjes Fabiola
Ik ben dus Fabiola en mijn grootste hobby (naast mijn gezin) zijn mijn honden.
Jaren heb ik groenendaelers getraind tot hoog nivo, maar helaas moet ik op de 1 of andere manier steeds afscheid van ze nemen.
Al geloof ik dat een dier nooit voor niets een bepaalde tijd in je leven is.
Afgelopen juli hebben wij onze groenendaeler Trevor herplaatst, omdat we moeten verhuizen naar een plek waar hij niet gelukkig zou worden.
Voor mijn maatje heb ik ervoor gekozen om hem verder op te laten groeien bij een nieuw baasje waar hij zichzelf kon blijven zonder stress voor hem, maar uiteindelijk ook voor mij.
Deze mensen zijn heel erg gelukkig met hem en ik heb een mooie tijd samen met hem gehad.
Trevor en ik waren (zijn) hele dikke maatjes.
Ik kon alles met hem en hij deed alles voor mij.
Als ik blij was, dan was hij dat met mij, maar als ik niet lekker in mijn vel zat, dan wist hij dit en week hij niet van mij af.
Iedere zaterdag stonden we in weer en wind op het veld om cursus te volgen.
Wat is mijn vent gegroeid in deze tijd.
Al was ik nog zo beroerd, ik kwam altijd met een grote lach op mijn gezicht terug.
Dat was ons uurtje waar zelfs mijn gezin niet tussen kwam.
De nieuwe baas is helemaal gek van hem en in de wolken met zo'n goed luisterende hond.
Sinds mei hadden we er een heidewachtel meisje aan ons gezin toegevoegd.
Vooral voor Trevor als speel maatje (te lang verhaal om uit te leggen waarom hij dan 2 maanden later weg is).
We hadden al vaker gekeken voor een ras wat we leuk vonden, want Marischka vond het wel fijn om naast de groenendaeler ook een andere hond te hebben.
Ik kon het daarmee prima eens zijn, want ik had mijn prachtige Trevor.
Nina had wat start probleempjes qua gezondheid, maar dat is helemaal goed gekomen.
Ik heb een hekel aan slecht opgevoede honden, dus ook Nina op cursus.
Was een uitdaging, want een herder opvoeden is toch anders dan een jachthond opvoeden.
Trevor was mijn werkhond en Nina moest gewoon opgevoed worden.
Zo begon het.
Het begin van opvoeden van een hond vind ik super saai, MAAR...DE BASIS VOOR DE REST VAN HUN LEVEN!
Vond het wel grappig, want Nina was toch een stuk slimmer dan ik dacht.
Een simpel op te voeden hond in vergelijking dan dat het met Trevor was.
Nina heeft de basis cursus pup gedaan en sloeg toen de gevorderde pup en de cursus daarna ook over.
Met haar half jaar is ze vorige week gestart met haar basis certificaat politiehond.
En ik ben super trots op haar.
Wat ik eigenlijk het meest bijzondere vind is de gevoelsband.
Trevor was mijn trots....hij was de mooiste hond en de liefste hond en noem maar op.
Hij had een strenge hand nodig, want anders had hij het gevoel mij te moeten beschermen en de baas in huis te zijn.
We waren een geweldig team samen.
Maar dan ga je een meisje opvoeden die het tegenovergestelde is.
Onderdanig, super lief, ondeugend, uitdagend, grappig enz.
En doordat ik Trevor los moest laten had mijn gevoel voor dieren een muur gekregen.
Dus ik had het leuk met Nina en gaf haar echt wel de liefde (ik straalde uit helemaal gek van haar te zijn, maar zo voelde dat niet), maar het was anders.
Totdat mijn trainer zei...Fab....Nina is geen Trevor....
Nina wilde alleen maar gewaardeerd worden, en aardig gevonden worden en ze doet alles voor me.
Nina moest ik anders gaan opvoeden.
Trevor was oude jongens krentebrood, maar Nina wilde meer van mij.
Niet alleen de aandacht, verzorging en alles wat daarbij hoort....
Ik moest mijn hart openen en haar letterlijk toelaten.
Kan niet uitleggen hoe en wat, maar ze........het lijkt wel of we samen iets uit te zoeken hebben.
(oef wat vaag)
Ze vertrouwd me blindelings en is super blij om ook maar wat te doen.
Trevor was een heerlijke knuffel ( en god....wat mis ik hem), maar Nina is echt liefde....wil gevuld worden met liefde, maar geeft ook liefde.
Nina is ook de 1e hond waarbij ik me schuldig voel als ik haar even flink op haar plek zet.
Al weet ik dat ze dit soms echt nodig heeft, want ze steelt eten als ze de kans krijgt, de was is niet veilig, plaagt de kinderen enz.
Dus soms heeft ze echt een preek nodig, maar die ogen van haar dan...
Dan heb ik eigenlijk al spijt.
Dan hebben we onze 9 jaar oude Jack Russel Maddy.
Maddy is net zo'n plant die je pas mist als die er niet meer is.
Ligt in haar mandje en slaapt vooral.
Maddy is de reden dan we nooit meer een JR nemen, want zo lief, gemakkelijk en goed luisterend krijgen we ze nooit meer.
Zo rustig, stabiel, lief, maar ook gemakzuchtig (onder in de kinderwagen gaan liggen, want waarom zou je lopen als je gereden kunt worden).
Maddy is echt Marischka haar hondje.
Op schoot liggen, aaien en "de rest bepaal ik zelf wel" hondje.
Nou....even een heeeeeeeeeeeel verhaal over mijn honden.
Maar doordat ik de nodige honden zelf opgevoed heb, maar ook mensen geregeld advies geef, ervaring opgedaan heb in een hondenpension, heb ik redelijk kijk op honden gedrag.
Ik vind mezelf geen deskundige, maar heb veel ervaring met opvoeden.
Dus zijn er vragen, kom er maar mee...
Uiteraard ben ik vooral ook benieuwd naar jullie dieren.
Maar ook naar de ervaring op gebied van contact met jullie dieren.
Ik weet precies wanneer er iets is met mijn hond.
Al kan ik er niet altijd mijn vinger op leggen.
Maar het klopt altijd.
Ik voel het gewoon...
Hoe is dit bij jullie?
Groetjes Fabiola