Het gedicht wat ik hier schrijf herinnert er ons aan dat wij de weg die niemend ons wijzen kan,vinden kunnen in het bezig zijn met sjmanistische methoden die ik gistrenavond met mijn zus heb mogen ervaren. Zoals een totemgeest ooit tegen mijn zei:Door het sjamanisme te beoefenen,ondek je je weg voor jezelf.
De Adelaar verheft zich in turkoois en indigo
vangt goud op witgepunte vleugels
in de cadans van wind en stilte
zingend en meescherend met luchtstromen en stormen
alleen ,de ver-ziener,de hemeldanser.
Zonnevuur duikt neer in de kronkelwegen van de onderwereld
en adelaar daalt op roze,mauve en amberkleurig licht
af naar een roofvogelnest
voor de lange droom van de nacht
het hoofd gebogen onder vleugels
wordt adelaar door slaap verwantschap
met geschubde en opgerolde wezens
die de zon inslikken in hun ingewikkelde val
terwijl de verloren wereld wacht in duisternis en droom;
En in droomwerelden slaan krachtdieren en sjamanen
de trommelslag van het gebed
dansen bij kleine vuurtjes en
trommelend naar een groter licht
scheppen zij liederen uit scheeuwen van verlies
wakkeren de gloeiende kooltjes van het HART aan
verheerlijken zij de kleuren;
Groen van de groei,goud van de mais,
zacht rijkbruin van hert en aarde
regenboogprisma,s van mist en zon
en oproerige voorjaars anemonen
Oranje en sienna van de gebrande,citroenkleurige najaarsdood
na blauw zomerhitte
en witte rust te midden
van de winter stilte
En als de hoop begint op te flakkeren
in de eindeloze donkere tunnel van de nacht
roert zich de droom van de adelaar
en in slaap ontwaken schaduwvleugelige roofvogelgeesten
die voor ons alle duiken
in weerzinwekkende elementen
bodemloze zeeén van kobalt en zwart
die door het oppervlak heen breken
langs het waterige spiegelbeeld van de maansikkel
in een vloeibare spiraalvormige reis naar beneden
nu hebben wij behoefte
aan adelaars scherpe blik:
een glimp van beroering beneden
donkere vormen trekken zich samen en wentelen zich
in een vulkanische kracht wordt de zon gevangen
door slangen die jaloers enm razend strijden
vleugels trekken aan de maalstroom van het getij
bewegen mee,maar geven zich niet over
aan de macht
en slaan toe
gedurende een eindloos lang moment stoppen harten in hun slaap
trommels slaan niet meer
terwijl veren,zilveren slagtanden en klauwen
elkaar omhelzen in de dood van onze dromen;
in dat moment wordt de zon bevrijd
en begint zij stralend te zweven
naar het dunne vlies waar zee en hemel elkaar raken
zij laat het beeld van bevroren woede ver achter zich
om ten slotte door te breken
met het tere geluid dan stilte en kleur
de morgen is geboren op de vleugels van licht
Het leven roert zich
het licht beroert ons allen
en een adelaar verheft zich en vliegt naar de zon
op de zuchten van ons ontwaken